در این مقطع سنی، (دوره پیش از دبستان) که امروزه خود به دو دوره آموزشی تقسیم می شود، بیش از هر زمان دیگر فطرت توحیدی کودک آماده ی شکوفایی است و ساختار شخصیتی او پایه ریزی می گردد. اساس آموزش ها از حیث اهداف، محتوا و فعالیت ها می بایست با رویکرد « شکوفایی فطرت الهی»، در محیط کاملا تجربی، جذاب و آزاد، همراه با انتخاب و تقویت حواس طبیعی پنج گانه کودک طراحی و تدوین گردد.

در این زمان اگر کودک بتواند به صورت خود انگیخته، فعال و خودرهبر، مکنونات قلبی، حسی و درونی اش را، در فعالیت های منتخب، آزادانه بیان کند و بدون هیچ گونه فشار تایید و تفسیر، ارزیابی و کنترل رفتار، به اکتشاف دست بزند و گام در مسیر تحول شناخت و یافتن شخصیت فردی خود بردارد و همین حین، محیط پیرامونش اعم از: خانه و مدرسه و اجتماع را، کنجکاوانه اما آهسته و به تدریج درک کند، هم شناخت شرایط فردی خودش، او را به شناخت تعاملات اجتماعی رهنمون می نماید و هم تعاملات اجتماعی زمینه ساز تحولات شخصی و شخصیتی او را فراهم می سازد. از این رو در رویکردهای آموزشی و تربیتی این دوره، علاقمندسازی هوشمندانه و خودانگیخته کودک برای مشارکت فعال در فعالیت های فردی و گروهی در نظر گرفته می شود.

اگر بر اساس هرم نیازهای مازلو ، اگر براساس توجه به هوش های چندگانه گاردنر و هوش هیجانی کودک، ساختار برنامه های آموزشی را بچینیم و در این میان عنصر اصلی در وجود کودک را هماهنگ با طبیعت و نظام فطری و خلقتی اش دریابیم و محترم و مهم بشماریم و نظامی فکری و معنوی کودک را بدون دخل و تصرف و دستکاری سازمان دهی کنیم، و در مسیرسلامت جسمی و روحی و عاطفی او فعالانه گام برداریم، والدین ایشان را هم به مشارکت گرفته و در مسیر فطری او، با خودمان هم هدف سازیم، شاید بتوان گفت قدمی در راه انجام مسئولیت های آموزشی که خداوند از سر لطف بر گردن ما نهاده است، برداشته ایم.

با توصیفات فوق، مگر می شود کودکی فطری بار بیاید و نخندد؟ مگر می شود کودکی معنوی بار بیاید و سالم نباشد؟ مگر می شود خود انگیخته باربیاید و کنجکاو نباشد؟ مگر می شود ذوق هنری او بیدار شود و عاطفی نباشد؟ مگر می شود در مسیر طبیعت­اش، حواسش را تحریک و تهییج کرد و علاقمند به کسب دانایی نشود؟ مگر می شود دست مداخله گر و سوگرفته بزرگسال را، از پرواز او، کوتاه کرد و او بنده عاشق خدا نشود و بندگی نکند و لذت اوج گیری در مسیر خدایش را نچشد؟